Na ogół, prowizja ma charakter wynagrodzenia regulaminowego, które charakteryzuje się tym, że jego zasady określone są w przepisach płacowych w sposób skonkretyzowany i obiektywny, a przez to pozwalający na ustalenie, w jakich przypadkach i w jakiej wysokości pracodawca zobowiązany jest do wypłaty pracownikowi kwoty prowizji. Spełnienie stosownych przesłanek pozytywnych oraz niespełnienie negatywnych określonych w aktach dotyczących wynagradzania uzasadnia powstanie po stronie pracownika prawa do prowizji.

Prawo do żądania prowizji staje się wymagalne dopiero z chwilą wykonania umowy, to znaczy po wykonaniu określonego poziomu sprzedaży czy dokonaniu zapłaty przez naszego nabywcę. Regulacja ma na celu ochronę interesów pracodawcy, gdyż wypłaca świadczenie dopiero wtedy, gdy sam otrzyma należność za sprzedany towar.

Prawo do wynagrodzenia to przede wszystkim ochrona roszczeń pracowniczych a tym samym obowiązek pracodawcy do przestrzegania terminów i zasad wypłaty świadczenia.

Podstawowym aktem prawnym regulującym zagadnienie wynagrodzenia za pracę jest kodeks pracy. Akt ten nie zawiera legalnej definicji tego pojęcia. Na postawie ogólnych przepisów o wynagrodzeniu należy jednak wskazać, iż prowizja jest dodatkowym elementem wynagrodzenia zaliczana do części zasadniczej (stałej). Jest świadczeniem o charakterze przysparzająco-majątkowym i periodycznym, co oznaczam, iż obowiązek wypłaty świadczenia jest bezwzględny.

Tymczasem wiele pracodawców jest zdania odmiennego. Za argumentację najczęściej przyjmują: niespełnienie warunków, brak czynnego zaangażowania w pracę, lub rozwiązanie stosunku pracy. Przy czym, w tym ostatnim przypadku, niejednokrotnie i bezzasadnie odmawiają świadczenia za wykonaną pracę w okresie wstecznym.