Minimalna temperatura zapłonu warstwy pyłu T5 mm [⁰C] - najniższa temperatura gorącej powierzchni, w której dochodzi do zapłonu znajdującej się na tej powierzchni warstwy pyłu o określonej grubości. Norma [11] zaleca wykonanie oznaczeń dla warstwy pyłu o grubości 5 mm. Za maksymalną dopuszczalną temperaturę powierzchni, na której pył może tworzyć warstwy o grubości nie większej niż 5 mm, uważa się temperaturę o 75 K niższą od temperatury zapłonu warstwy określonej dla tej grubości warstwy badanego pyłu. Jeżeli w rozpatrywanych warunkach przemysłowych należy spodziewać się występowania warstw pyłu osiadłego o innych (większych) grubościach, konieczne jest wykonanie dodatkowych oznaczeń lub obliczeń określonych w normie [21] w celu oznaczenia maksymalnej dopuszczalnej temperatury powierzchni urządzeń znajdujących się w strefach emisji rozpatrywanych pyłów palnych. W strefach emisji pyłów palnych nie wolno instalować urządzeń, których obudowa może się nagrzewać powyżej maksymalnej dopuszczalnej temperatury [21].

Temperatura samozapalenia nagromadzeń pyłu TSI [⁰C] - jest parametrem, który zależy od wielkości nagromadzeń.

Wraz ze wzrostem ilości pyłu (objętości zajmowanej przez pył) spada wartość TSI.

Jednocześnie ze wzrostem objętości wydłuża się czas, po którym samozapalenie następuje. Temperaturę samozapalenia nagromadzeń pyłu tsi wyznaczono według procedury zawartej w projekcie normy europejskiej [13].

Zarówno własności zapalne, jak i wybuchowe pyłów wykazują spore zróżnicowanie.

Maksymalne ciśnienia wybuchu mieszczą się w szerokim zakresie, od kilku bar aż do wartości przekraczających 10 bar. Zdecydowana większość pyłów spotykanych w przemyśle należy do klasy wybuchowości St1, chociaż zdarzają się takie surowce w przemyśle farmaceutycznym, np. żywice, a zwłaszcza proszki metali, dla których wskaźnik wybuchowości KSt max przekracza wartość 200 m × bar/s. Zapalność tych pyłów oceniana na podstawie minimalnej energii zapłonu także jest bardzo zróżnicowana.