- Istotnie, występują braki określonych sortymentów węgla. Wynika to, jak w przypadku Kompanii, z uwarunkowań geologiczno-górniczych, ale także ograniczeń inwestycyjnych. Taka sytuacja ma miejsce mimo wzrostu nakładów w kopalniach Kompanii, które w większości mają jednak charakter odpisów amortyzacyjnych pozwalających na odtworzenie zdolności produkcyjnych. A to za mało, by myśleć o rozwoju.


- Brakuje zatem pieniędzy na inwestycje?

- Szacuję, że potrzeba nam około miliarda złotych tzw. szybkiego kapitału. To byłby jednorazowy zastrzyk finansowy. A Kompania nie ma takich wolnych środków. Możliwość ich pozyskania widzimy poprzez prywatyzację.


- Czy opór związków zawodowych zniweczy takie zamiary?

- Trudno podejmować takie decyzje wbrew woli strony społecznej. Pojawia się jednak światło w tunelu, gdyż i strona związkowa rozumie konieczność pozyskania dodatkowych środków na inwestycje. Droga do tego prowadzi przez giełdę, z zachowaniem większościowego pakietu akcji przez dotychczasowego właściciela, czyli Skarb Państwa. W takiej prywatyzacji widzę najlepszą, najtańszą i najprostszą metodę pozyskania kapitału z rynku.


- Kiedy możliwa byłaby taka prywatyzacja?

- Pierwszym realnym terminem wydaje się 2009 rok. Oczywiście pod warunkiem doprowadzenia procesu restrukturyzacyjnego spółki do etapu satysfakcjonującego potencjalnych inwestorów. Jeśli proces ten zostanie przerwany, to trudno będzie myśleć o prywatyzacji.


- Czy taka potencjalna sytuacja nie wzbudza obaw ze strony energetyki zawodowej, największego odbiorcy węgla z Kompanii?

- Jestem przekonany, że energetyka chce mieć silnego partnera w branży górniczej, bo tylko taki partner gwarantuje stabilne dostawy węgla przez najbliższych kilkadziesiąt, a nie kilka lat. Wtedy można planować inwestycje w sektorze energetycznym. A są one niezbędne, tym bardziej że obecny wzrost gospodarczy powoduje wzrost zużycia energii o 3-4 procent rocznie.