W sprawozdaniu z działalności prezesa Urzędu Regulacji Energetyki za rok 2003 przyznano, że ze względu na specyfikę polskiego sektora energetycznego, w którym wytwarzanie energii odbywa się w znacznej mierze ze spalania węgla kamiennego i brunatnego, jednostkowe koszty wytwarzania energii są wyższe niż np. w Norwegii (kraju o znaczącym udziale energetyki wodnej), Francji (kraju o przeważającym udziale energetyki jądrowej) czy Finlandii i Szwecji (gdzie współistnieją oba te rodzaje energii). Natomiast jednostkowe koszty wytwarzania energii elektrycznej w Polsce są porównywalne z kosztami wytwarzania w elektrowniach węglowych w krajach Unii Europejskiej, mimo nadal niższych jednostkowych kosztów pracy w Polsce. Jednym z powodów takiego stanu rzeczy są, zdaniem URE, utrzymujące się różnice na niekorzyść sektora polskiego w zakresie przeciętnego zatrudnienia na jednostkę mocy.
URE zwraca uwagę na fakt, że liczba zatrudnionych na jednostkę mocy wytwórczej w przedsiębiorstwach energetycznych w Polsce jest średnio znacznie wyższa od liczby zatrudnionych w przedsiębiorstwach krajów europejskich. Wynika to przede wszystkim z historycznych zaszłości sektora i z faktu, że spółki wytwórcze nie zostały jeszcze w pełni zrestrukturyzowane. Związane to jest również z uwarunkowaniami technologicznymi, a zwłaszcza z istnieniem przestarzałych technologii w polskiej energetyce, opartej głównie na węglu kamiennym. Dlatego URE przyznaje, że niezbędna jest więc modernizacja sektora i jego restrukturyzacja, która musi również pociągnąć za sobą zmianę struktury zatrudnienia i dostosować ją do nowych rozwiązań technologicznych. Może ona bowiem znacznie zwiększyć efektywność i wydajność pracy.