Wszystko to prawda, ale powstaje właśnie pewne ale. Otóż pytaniem nie jest to czy dążyć do sukcesu czy nie, ale prawdziwym pytaniem jest to co nazywa się dziś sukcesem. I tutaj jest pies pogrzebany, bo w Polsce wielu, bardzo wielu ludzi sprowadza sukces wyłącznie do sfery zawodowej - najczęściej do osiągnięcia szybkiego awansu i dużych pieniędzy. To za tak rozumiany sukces młodzi ludzie skłonni są ryzykować wiele czy zapracowywać się na śmierć. I to jest swoista nasza polska patologia. Niech nikt nie sądzi, że jestem przeciw sukcesowi młodych ludzi - jestem bardzo za, ale jestem też za tym, by dążenie do sukcesu połączone było z pewnym zastanowieniem się nad tym co naprawdę, na dłuższą metę, może dać mi szczęście w życiu. U nas wyraźnie brakuje takiej refleksji, bo, co z pewnym smutkiem trzeba stwierdzić, brakuje nam trochę tego, co na świecie nazywa się kulturą ogólną. Młodzi Niemcy czy Francuzi też starają się odnieść sukces, ale widzą go o wiele szerzej a uwarunkowania osiągania sukcesu związane są w tych krajach z możliwościami korzystania z wielu sfer życia, rozrywki, ale i samodoskonalenia się. Po prostu bardziej rozwinięte społeczeństwa uciekły już dawno od jednowymiarowego definiowania sukcesu. Nie wystarczy sam awans zawodowy, nie wystarczy sukces finansowy, trzeba jeszcze mieć udane życie, trzeba umieć korzystać z kultury, z różnych form poznawania świata, z rozrywki itd.
Jeśli tak, a więc szerzej niźli się to w Polsce utarło, rozumieć sukces to trzeba się zastanowić nad tym, jak go zdobyć w dobie poprzemysłowej, w dobie postmodernizmu. Zacząć trzeba od sprawy wydawałoby się najprostszej. Otóż w szybkim tempie zanika tradycyjne pojęcie zawodu, a więc i traci nieco na znaczeniu kształcenie się mające na celu wyłącznie zdobycie zawodu. To może dla wielu Polaków szokujące, bo przyzwyczailiśmy się, że jak się ktoś wykształcił, np. na lekarza, czy na prawnika czy na ekonomistę, to zdobył dobry zawód i tym samym uzyskał gwarancję sukcesu. Tak było przed kilkudziesięciu laty, ale tak już dzisiaj nie można myśleć. W świecie pełno jest bezrobotnych lekarzy, prawników czy ekonomistów, a u nas sytuacja ta już puka do drzwi. Tak więc trzeba zrozumieć, że wykształcenie, w tym także wykształcenie fachowe jest niezbędne, ale nie jest wystarczające dla odniesienia sukcesu. Bo im bardziej będziemy wchodzić w świat najwyżej rozwinięty tym mocniej liczyć się będzie coś, co u nas dopiero kiełkuje - dyspozycyjność intelektualna. Ta dyspozycyjność to uzyskanie takiego stanu wiedzy ogólnej, który pozwala w miarę szybko nauczyć się wielu nowych rzeczy i tworzyć z tych nowych rzeczy zupełnie wcześniej nieistniejące konfiguracje. Dlatego wielu specjalistów mówi dziś, że oprocz dyspozycyjności intelektualnej konieczna jest jeszcze dyspozycja do kreatywności. To wówczas można liczyć na prawdziwy sukces. Wygląda to trochę jak abrakadabra, ale faktycznie takie umiejętności to wynik bardzo specyficznej postawy do życia - najpierw trzeba mieć dużą kulturę ogólną, popartą znajomością języków i znajomością świata. Następnie trzeba mieć umiejętność posługiwania się wszystkimi najnowszymi możliwościami komunikacji i przetwarzania informacji. I dopiero wówczas z podstaw wiedzy fachowej można wyjść do tworzenia nowych oryginalnych rozwiązań.