Skomentuj 
Podziel się!
Udostępnij
Twittnij
Wyślij
Drukuj
Początki działalności górniczej na terenie obszaru górniczego Kopalni KAZIMIERZ-JULIUSZ sięgają XIX wieku. W roku 1814 bowiem, w pobliżu Kazimierza Górniczego (obecnej dzielnicy Sosnowca), na terenach osiedla Ostrowy Górnicze, uruchomiono odkrywkową kopalnię węgla FELIKS, która w 1823 roku stała się kopalnią głębinową.
W 1884 roku towarzystwo akcyjne p.n. Warszawskie Towarzystwo Kopalń i Zakładów Hutniczych powstałe z zadaniem rozszerzania działalności górniczej, w związku ze stale wzrastającym zapotrzebowaniem na węgiel, oddało do eksploatacji nową, większą kopalnię o nazwie KAZIMIERZ leżącą przy trasie intensywnie rozwijającej się Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Szyby nowej kopalni KAZIMIERZ głębiono w latach 1879-1883 a w 1884 roku rozpoczęto regularną eksploatację. Stosowano system zabierkowo-komorowy, początkowo na zawał, a od 1903 roku z zastosowaniem podsadzki płynnej.
Kopalnię JULIUSZ rozpoczęto budować w 1902 roku. W 1914 roku uzyskano z niej pierwsze tony urobku węglowego. Po wykonaniu wyrobisk górniczych łączących Kopalnię KAZIMIERZ z Kopalnią JULIUSZ, w 1938 roku, Kopalnie te zostały połączone organizacyjnie w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą Kopalnia KAZIMIERZ - JULIUSZ, która to nazwa przetrwała do chwili obecnej.
W okresie powojennym dokonano rozbudowy Kopalni głębiąc dwa szyby peryferyjne Maczki i Bory oraz wybudowano nowe kompleksy BHP, oddano do użytku nowoczesną stację sejsmoakustyczną, dyspozytornię i Kopalnianą Stację Ratownictwa Górniczego.
W latach siedemdziesiątych przeprowadzono modernizację urządzeń wydobywczo-przeróbczych w Ruchu Juliusz oraz urządzeń wyciągowych w Ruchu Kazimierz, wraz z budową nowego zakładu przeróbki mechanicznej węgla.
Pierwsze kombajny ścianowe zaczęto stosować w Kopalni już w 1959 roku, zaś kombajny chodnikowe i obudowy zmechanizowane stosuje się od 1972 roku.
W 1974 roku przeprowadzono pierwsze w resorcie próby odprężenia pokładu w III stopniu zagrożenia tąpaniami przez wybierkę warstwy podstropowej na zawał z zastosowaniem specjalnie skonstruowanej do tych warunków obudowy zmechanizowanej. Ta metoda odprężenia pokładu tąpiącego była i jest stosowana w Kopalni do dnia dzisiejszego z pozytywnym skutkiem.
Ogólna charakterystyka obszaru górniczego Kopalni i złoża
Obszar górniczy kopalni zajmuje powierzchnię 23,08 km2 (wielkość terenu górniczego 24,06 km2) i znajduje się w północno-wschodniej części Górnośląskiego Zagłębia Węglowego. Obszar górniczy KWK Kazimierz-Juliusz graniczy z obszarami górniczymi zlikwidowanych kopalni Porąbka-Klimontów, Niwka-Modrzejów i Jan Kanty, natomiast na wschód od obszaru znajduje się pole rezerwowe. Zagospodarowanie terenu górniczego jest zróżnicowane. Zabudowa mieszkaniowa zajmuje 26% powierzchni, tereny leśne 22% powierzchni. W granicach obszaru górniczego złoże tworzy dużą synklinę zwaną niecką kazimierzowską, gdzie w części wschodniej prowadzona jest eksploatacja pokładu 510 o grubości do 21 m. Złoże Kopalni poprzecinane jest pięcioma dużymi uskokami o zrzutach 150-300 m, o przebiegu południkowym, tworząc parcele o szerokości od 200 m do 1500 m licząc po linii równoleżnikowej. Niezależnie od tych głównych uskoków występują bardzo liczne uskoki o przebiegu równoleżnikowym o zrzutach 12-35 m utrudniające tworzenie parcel ścianowych o parametrach pozwalających na osiąganie wysokiego wydobycia.
PODOBAŁO SIĘ? PODZIEL SIĘ NA FACEBOOKU
DODAJ NOWY KOMENTARZ
