Skomentuj 
Podziel się!
Udostępnij
Twittnij
Wyślij
Drukuj
Najstarsze wzmianki o wydobywaniu węgla w granicach obecnego pola górniczego kopalni "Wieczorek" pochodzą z 1788 roku, kiedy to ówczesny dziedzic ordynacji mysłowickiej, Feliks Mieroszewski, założył na terenach dóbr mysłowickich (dzisiejsze osiedle Giszowiec) pierwszą w tym rejonie kopalnię "Bergthal". Węgiel wydobywano w niej z przerwami do 1823 roku.
Wedle pruskiego prawa górniczego tytuł własności kopalni obejmował 128 kuksów (udziałów), w przypadku "Jutrzenki" po 61 kuksów posiadał Mieroszewski i Dalibór. Pozostałe 6 kuksów stanowiło tzw. wolne udziały. Po dwa kuksy otrzymywali - właściciel gruntu, Kasa Bracka i specjalny fundusz przeznaczony na utrzymanie kościoła i szkół dla górników.
W latach 1833 - 1835 firma Georg von Giesche Erben z Wrocławia odkupiła od pierwszych właścicieli 98 udziałów pola Morgenroth. W następnych latach firma ta czyniła zakupy przylegających do kopalni kolejnych pól górniczych i kopalń. Połączenie nabytych przez "Spadkobierców Gieschego" pól w jedną scaloną kopalnię "Giesche" nastąpiło w roku 1883. Obszar tej kopalni wynosił 842 ha. Pierwsze udokumentowane wydobycie węgla na obszarze dzisiejszej kopalni pochodzi z roku 1834 i wynosiło 2 672 tony.
W tamtych latach węgiel urabiano klinami górniczymi i młotami a wydobywano przy pomocy płytkich szybików (8 m do 32 m). Pierwsze szyby głębinowe (100 m do 350 m) zaczęto budować od 1848 roku. Pierwsze parowe pompy odwadniające zastosowano w 1840 roku. W latach 1874 - 1883 przy czterech szybach wydobywczych (Richthofen, Keiser Wilhelm, Morgenroth, Hulda) wybudowano sortownie zastępując je w późniejszych latach nowoczesnymi urządzeniami.
W 1889 roku roczne wydobycie przekroczyło 1 mln ton. W 1890 roku rozpoczęto głębienie do poziomu 450 m szybów Hulda (Wilson), Keiser Wilhelm (Ligoń), Arwerd (Zbyszko). W latach 1903 i 1904 podjęto budowę nowych szybów Karmer (Pułaski), Nickisch (Poniatowski) czynnych do dnia dzisiejszego. Do roku 1914 kopalnia posiadała 17 szybów. W 1908 roku zakończono budowę elektrowni "Jerzy". W 1919 roku obszar górniczy obejmował 26 953 998 m².
Do końca XIX wieku pomimo udostępnienia pokładów eksploatacja odbywała się tak zwanym śląskim systemem filarowym z zawałem. Od 1907 roku kopalnia Giesche wprowadziła podsadzkę płynną. Wkrótce bo w 1912 roku długość rurociągów wynosiła 24 km w tym 15 km stanowiły rury stalowe. W wyrobiskach lokowano głównie piasek z własnych piaskowni i niewielkie ilości własnego kamienia. W 1935 roku wydobycie z podsadzką płynną stanowiło 48 % i 57 % wydobycia z pokładów grubych.
System tak zwanych długich zabierek z podsadzką płynną po raz pierwszy zastosowano w kopalni w 1913 roku. W tym samym roku dotychczas używane wiertarki udarowe do wiercenia otworów strzelniczych zastąpiono wiertarkami elektrycznymi. Urabiany węgiel ze ścian zaczęto odstawiać za pomocą rynien wstrząsalnych. W transporcie podziemnym od 1903 roku wprowadzono silniki elektryczne. Oświetlenie elektryczne na dole kopalni zainstalowano w 1896 roku. W latach 1908 - 1910 wymieniono wózki drewniane do przewozu urobku na żelazne. Wprowadzono też elektryczne lokomotywy, do tego czasu w transporcie używano wyłącznie koni. Ostatniego konia wyprowadzono z kopalni w 1952 roku.
PODOBAŁO SIĘ? PODZIEL SIĘ NA FACEBOOKU
DODAJ NOWY KOMENTARZ
