Polska nie wykonała zobowiązań tzw. pakietu kolejowego

Trybunał stwierdził, że mimo, iż polskie przepisy w dziedzinie transportu kolejowego zakładają zmniejszenie kosztów i wysokości opłat za korzystanie, to nie wprowadzają mechanizmu zachęt umożliwiającego osiągnięcie tego celu. Ponadto nie przewidują środków kontrolnych z odpowiednimi upoważnieniami, tak aby zarządca infrastruktury ponosił odpowiedzialność w zakresie swej działalności przed właściwym organem. Co więcej - jak zauważył ETS - środki, na które powoływała się Polska, nie są ujęte w wieloletniej umowie finansowania, jak przewiduje to prawo Unii.

Trybunał uwzględnił też zarzut Komisji dotyczący obliczania opłat pobieranych za minimalny pakiet dostępu i dostęp do torów w celu obsługi urządzeń. Przypomniał, że zgodnie z prawem Unii, opłaty te powinny być ustalone po koszcie, który jest bezpośrednio ponoszony jako rezultat wykonywania przewozów pociągami.

Tymczasem - jak zauważył ETS - Polska umożliwiła przy obliczaniu opłat uwzględnienie kosztów, które nie mogą być uznane za bezpośrednio ponoszone jako rezultat wykonywania przewozów pociągami.

Trybunał wyjaśnił, że stałe koszty utrzymania lub prowadzenia ruchu kolejowego, jakie musi ponieść zarządca, a także amortyzacja, ustalana nie na podstawie rzeczywistego zużycia infrastruktury wynikającego z ruchu kolejowego, lecz zgodnie z zasadami rachunkowości, nie mogą być uznane za wynikające bezpośrednio z wykonywania przewozów pociągami. Tak samo nie powinny być uwzględniane koszty pośrednie i koszty finansowe, bo - zdaniem ETS - nie mają one żadnego bezpośredniego związku z wykonywaniem przewozów pociągami.

Trybunał oddalił natomiast zarzut Komisji, że Polska nie podjęła odpowiednich środków w celu zapewnienia we właściwym czasie równowagi finansowej zarządcy infrastruktury PLK SA. W tym względzie ETS orzekł, że brak równowagi zysków i strat spółki PLK nie może sam w sobie wystarczyć do uznania, że Polska nie wykonała zobowiązań ciążących na niej na mocy prawa Unii.

Trybunał wziął pod uwagę to, że w Polsce początek niezależnego zarządzania infrastrukturą kolejową miał miejsce niedawno - pierwsza subwencja państwowa została przyznana w 2006 r. Jednocześnie, pomimo dofinansowania zarządcy infrastruktury przez państwo polskie, jego przychody uległy obniżeniu, po części z uwagi na poważny kryzys gospodarczy występujący w Unii Europejskiej. Trybunał odrzucił zatem twierdzenia Komisji i orzekł, że Polska ustanowiła warunki zmierzające do zapewnienia, w normalnych warunkach działalności gospodarczej i w stosownym czasie, równowagi finansowej zarządcy infrastruktury kolejowej.